Nie potrafię się z tym pogodzić. Nasze stosunki były różne. Mało rozmawialiśmy, bo tata nadużywał alkoholu. Nie był złym człowiekiem, nie znęcał się nad rodziną, po prostu nie radził sobie z niektórymi sprawami i topił smutki w butelce. Jak przyjeżdżałem do rodzinnego domu to zazwyczaj był podpity i kontakt z nim był troszkę trudny. Męczy mnie to, że on pił dlatego, że nie byłem dla niego dobrym synem. Nie szukałem zbytnio z nim kontaktu, nie pomagałem mu w walce z alkoholem - a wiem, że on chciał z tym zerwać - walczył - ale nie miał mojego poparcia. Tata sam nie miał ojca, dziadek zmarł, jak tata miał 6 lat, więc sam nie potrafił być ojcem, a ja nie potrafiłem być synem.
Bardzo chciałbym z nim jeszcze porozmawiać - chociaż 5 minut. Powiedzieć to wszystko, co chciałem powiedzieć, ale za jego życia nie miałem odwagi. Chciałbym, żeby mi wybaczył błędy i spał spokojnie. Chciałbym dowiedzieć się, czy jest mu teraz dobrze bez trosk naszego świata, czy w końcu może z kimś porozmawiać, bo tutaj nie dawaliśmy mu na to szans. Nigdy nie wybaczę sobie, że nie zazwyczaj nie miałem dla niego czasu... nigdy... Jak bywałem w weekend w rodzinnym domu i tata był pijany, to strasznie mi go brakowało, a jak był trzeźwy, to nie umieliśmy rozmawiać...
Czy ktoś pomoże mi nawiązać z nim kontakt??
---
Czuwaj żeglarzu na wiecznej wachcie. Kocham Cie!!
.