Witam,
Tematyką OOBE interesuję się od lat już, sporo wiem, sporo wiem o podstawach, sporo nie wiem. Nic nie poznałem osobiście, są ku temu powody. Skupię się na nich, wypadałoby, nieprawdarz?
Zacznijmy może od tego że mimo iż w rozmowach o astralu jest wiele spójności, to jest to horyzont tak szeroki, że niepojmowalny, każdy ma swoje trzy grosze, swoją wiedzę, swoją kolekcję doświadczeń i odzwierciedleń 'prawdy'. Każdy swoją, każdy inną. Każdy czerpie z innego źródła. A źródło to kwintesencja wiedzy.
Zagłębić się w horyzont tak szeroki, i nie pogubić się, odnaleźć się w czymś co jest tak szerokie że nie można tego objąć w całości? Pachnie iluzją, iluzją widzianą inaczej z każdego kąta.
Jako że jestem osobą stroniącą od ryzyka, historia Xary dała wiele do myślenia. W życiu, przetrwaniu liczy się najniższy punkt do którego można zejść, od tąd chyba trzeba zacząć poznanie, w pewnym sensie jest to podstawa, z której buduje się wyżej.
Kiedy czytam o istotach mieniących się szczęściem, radością, miłością, które okazują się nieprzejrzyste, wysyłąjące fale które nie odpowiadają konsekwentnie ich prawdziwemu nastawieniu, zdaję sobie sprawę - widzisz to co zostało Ci pokazane, czy mozesz mieć teraz pewność że to co widzisz jest godnym odzwierciedleniem? W horyzoncie tak szerokim, tak bardzo rozciągniętym i zindywidualizowanym, że będąc wspólnie w grupie mieniącej się pod tym samym sztandarem 'OOBE' niewiele jest zgodności, natomiast każdy stoi na drodze poszukiwania, istnieją tu tylko szeroko pojęte podstawy, od tamtego punktu każde doświadczenie rozchodzi się we wszystkie możliwe strony, wybieramy sobie, każdy swojego pioniera tych nauk, tylko że każdy pionier podążył inną ścieżką. Każdy tylko wyszedł po za ciało, a po za ciałem, każdy został odnaleziony przez co innego, poznałtylko ten skrawek, do którego przypisał sobie cały nieboskłon.
Nieiwele jest tutaj ogólnie przyjętych praw i zasad rządzących, powiedziałbym że są bardzo, bardzo mgliste i nieprzewidywalne.
Ja się iluzji boję, bo za nią kryje się prawda, której dostrzec nie można. Jeżeli za cel ostawiłem sobie poznać prawdę, to po opowieści Xary wiem, że w astralu, że poprzez OOBE jej nie znajdę. Każdy ma swoją prawdę, swoje okienko, swoją kolekcję doświadczeń i iluzji...
***
Pozwolę sobie zacytować kilka wypowiedzi z tego wątku:
"patzrac no swoje cialo fizyczne, pozniej wskakujac w cialo astralne spotykam piewrsza najblizej umieszczona swiadomosc. pierwsza swiadomosc po zdjeciu blokad - strachu, smierci, braku powrotu do ciala fizycznego. przeniosla dalej ...i tutaj zaczyna sie cala opowiesc o rozwoju duchowym wszelkie upadki i podnoszenia, otzrepywania sie z blota itp z czasem liczyc sie odechciewa, bo to juz nie cieszy jak to pierwsze prawdziwe wypuszczenie siebie po za wszelkie granice przyzwoitosci i dogmatow ktore ciagle w malych procentach ale jeszcze siedza. "
-za_mgłą
O ile porzucenie dogmatów jest bardzo pozytywne (bo jest wolnością od narzuconego światopoglądu, popartego prawdą, bądź nie, jeśli nie to iluzją, sobie stworzoną (to co jest domatem popartym prawdą, nazwiemy chyba jak w fizyce, prawem, które jest niezaprzeczalne i jednoznaczne ) a dogmat poparty iluzją daleki jest od prawdy, i cóż, idąc w kierunku dalekim od rzeczywistości, idziemy w kierunku kłamstwa, takowe nie przekaże nam istoty rzeczywistości przecież, więc jaki w tym cel? Lub czyj, bo czy w pełni świadomie Twój? Nawet jeśli, to nie w pełni, bo cośco poznane przez iluzję, nie jest poznane, nie wybierasz więc tego co wybierasz, a to co myślisz że wybierasz... cóż... )) To porzucenie bariery strachu, strachu przed śmiercią, braku powrotu do ciała przecież jest czymś bardzo nienaturalnym, czymś z czym rodzi się każdy, i nie zostało ustawione po to by zostało porzucone, chba że ktoś ma pomysł dla czego strach przed śmiercią, wyjściem byłby iluzją, czemu jest tak bardzo zakorzeniony w każdym z nas? To przestroga, czy może iluzoryczna 'próba'? Wybaczcie moi drodzy, ale pokonanie strachu, pokonanie przestrogi nie jest naturalną drogą, a wymuszeniem.
"cała nasza egzystencja jest wielowymiarowa a fakt bycia i wychodzenia jest dla nas naturalny..."
-szaryprorok
Czyżby? Jest naturalny moze dla ludzi którym OOBE zdarza się spontanicznie, mających predyspozycje, dla ludzi którzy przez kurtynę strachu przejść mogą, albo mogą jej nie zauważyć nawet. Jak by nie było, poznają ten sam szeroki horyzont, co ci którzy zmusili się do zatopienia się w nim, dobrowolnie przebijając się przez kurtynę. Dobrowolne przebijanie się przez kurtynę strachu nie jest naturalne, naturalne jest odwrócenie się od wrót które wieją przerazą, a za namową otoczenia skłonni jesteśmy popełnić największe głupoty, oczywiście także i największe 'dobrodziejstwa; ale wybory, tudzież konsekwencje są tylko dwie. Co jest więc tak dobre i naturalne, bezwiedne wyjście z ciała czy przebijanie się przez przerazę? Świat za nimi przecierz taki sam, róznica drzwi, ogromna, nie nazwiemy naturalnymi dwu dróg, tej która jest naturalna, na tyle na ile tylko spontaniczna, i nienaturalna bo bymusza przekroczenie własnej natury, odrzucenie wszystkiego co w danym momencie stanowi jedyny słyszalny głos, odrzucenie rozsądku nigdy nie jest naturalne.
"wstalam z lozka i poczulam inny swiat, inny powiew, inne zrozumienie, inna milosc bez pragnien, bez porzadan, bez posiadania i bez chcenia dalej isc niz moge.
rozlalam sie w sloncu, stalam sie szczesliwym czlowiekiem. "
-za_mgłą
Można więc być kontent po odrzuceniu pragnień i porządań? Mam na ten temat zupełnie odmienne zdanie. Czy pustka moze gwarantować jakiekolwiek szczęście? Z pustki nie wyciągniesz nic, choć zależy jak zdefiniujesz pustkę, ale dla mnie wyzbycie się tak fundamentalnych odczućjak pragnienie jest czymś katastrofalnym i tylko ślepiec nazywa to oświeceniem, a w gonitwie za ślepcem tworzy się dogmat. Ocierając się o jego 'prawdę', tudzeż iluzję, dochodzi się do innych przeyśleń. Naturalnie, mówimy o dwu różnych rzeczach. Ty o 'miłości bezwarunkowej' (bo nie wyciągniesz warunku z braku pragnienia przecierz.), ja o pustce, chyba że to jedno i to samo, obydwa nie mają podstaw.
Kroczyłem drogą Wu-Wei, z przyczyn, moze i mi nie znanych wcześniej ,teraz jak najbardziej, i wiem że każda decyzja, nieważne jak mała, jak głupia, jak trywialna by się nie zdawała będzie brzemienna w skutkach, zwłaszcza kiedy powołujemy się na niezgłębioną iluzję. Oceńcie sami, ile w astralu jest iluzji, a ile prawdy, ja rozwojem nie nazywałbym na przykład sztucznych modyfikacji dokonywanych na sobie przez nieznane, iluzoryczne byty mieniące się opiekuńczością, w świecie o bezkresnym horyzoncie, nie widzianym przez oczy każdego tak samo, a każdego zupełnie inaczej, tak jak by oderwanego od swojej własnej substancji.
Dla tego, do serca biorę sobię bardzo historię Xary, mówi wiele, mówi najwięcej, mówi o rzeczach najważniejszych, o własnej Duszy, dla Ciebie to winno być najważniejsze, to jest to czym jesteś, ale nie poznasz tego poprzez iluzję przecież, a skoro nie wiesz co jest iluzją, a co prawdą, jeżeli zagrożenie czai się wszędzie, bo nie wiesz w który zakątek bezkresnego horyzontu trafisz, to czy szukasz poznania, czy przyjemnych obrazów? Najpiękniejszy obraz moze mieć najobrzydliwsze podłoże, i o tym pisała Xara, i z tym zgadza się tutaj chyba niemalze każdy (całkiem bezwiednie), można trafić na naprawdę wstrętny grunt, tylko nie każdy jest na tyle mądry by przejrzeć który piękny obraz jest pięknym, a który odrażającym gruntem, przyznając że dookoła są mądrzejsi od Was, dajecie się świadomie złapać w pułapkę, przyznając ze jesteście tylko o krok od pomyłki, bycia przechytrzonymi.
"No risk, no fun" - So good LUCK, my friends.
Z 'dołu' przepraszam za ten niebagatela, długi i zapewne nieskładny wywód, ale promieniejecie wyrozumiałością, więc nie wszystko jest stracone, nieprawdaz? Choć według wszystkiego co powiedziałem powżej, ryzykuję bardzo, bo nie wiadomo czy rzeczywiście... A to już sprawa bycia konsekwęntnym, ale przynajmniej nie musiałem "wyjść z siebie" żeby zaryzykować
Jeśli mam rację, to nikt z nas nie zna siebie, iluzja jest więc wszechobecna, i nie odróżnisz jej, ale czy wiesz choć tyle? Spytaj sam siebie, jeżeli nie przebiłeś/łaś się na wylot przez cały swój rozsądek żeby dostać się tutaj, gdzie jesteś.
Hjk
I NIGDY nie spotkałam żadnych złych istot. 
) to wg. społeczeństwa po prostu "odszczepieńcy". Pewnie podobnie jak i ja nie rozumiani przez rówieśników, gadający "banialuki", z poczuciem wiecznej tęsknoty i wyobcowania, zbyt wrażliwi, aby jakieś paskudztwa nie omieszkały się przyssać do łakomego kąska energetycznego. 