Kilka lat temu w niewyjaśnionym wypadku w Krakowie zmarł mój przyjaciel, Tomasz. To wtedy zaczęło zmienać się moje spojrzenie na świat niematerialny. Na początku było mi bardzo ciężko, przeżywałam coś w rodzaju psychozy, ciągle do niego mówiłam, ciągle płakałam i krzyczałam na niego, byłam wściekła, że mnie opuścił. Byłam jeszcze wtedy studentką, zaniedbałam zajęcia, zaczęłam pić. Nie mogłam się pozbierać. Po kilku miesiącach, kiedy poczułam się delikatnie lepiej (byłam w stanie nawiązywać normalny kontakt z ludźmi, a to już w tamtym okresie było dla mnie bardzo dużo) zadzwonił mój telefon. Jego numer wyświetlił się na ekranie. Dobrze wiedziałam, że to niemożliwe, jego rodzina po poinformowaniu wszystkich z jego listy kontaktów zniszczyła kartę sim. Wpadłam w panikę, czułam się zaszczuta, bałam się wszystkiego i wszystkich.
Moja rodzina zaoferowała mi pomoc psychologa. Chodziłam do niego przez ponad 2 lata. Po tym czasie poczułam, że jestem gotowa skończyć studia i zacząć pracę. Odzyskałam spokój, zrozumiałam swoją sytuację i zaakceptowałam ją. Tak było do czasu.... Dwa miesiące temu, a dokładnie 19 sierpnia przyśnił mi się pierwszy raz. Nie robił nic, tylko patrzył na mnie. A właściwie przeze mnie, jego wzrok jakby przeszywał mnie na wylot. Jego gałki oczne nie poruszały się za moimi ruchami, zdawał się mnie nie widzieć. Tylko stał i patrzył przed siebie.
Od tamtej pory śnił mi się średnio raz-dwa razy w tygodniu. Sen zawsze wyglądał tak samo. Zmienił się w paźnierniku. Najpierw zmieniła się jego częstotliwość. Zaczął śnić mi się codziennie, bez wyjątków. Teraz już nie patrzył, ale szukał wzrokiem. Jakby czegoś wypatrywał. W przeddzień rocznicy swojej śmierci, czyli niewiele ponad tydzień temu, odezwał się po raz pierwszy. Miał dziwny głos, swój, ale jakby rozmyty, przygłuszony i bardzo cichy. Mimo to słyszałam słowa wyraźnie. Najpierw zapytał "Jesteś tu...? Proszę, bądź tu tym razem." Potem milczał chwilę czekając na odpowiedź. Myślałam, że pyta mnie, więc próbowałam odpowiedzieć. Mimo najcięższych prób z moich ust nie wydostał się żaden dźwięk. Nie mogłam go też dotknąć. Następne i ostatnie zdanie jakie wypowiedział było jeszcze cichsze, głos jakby drżał, słyszałam w nim żal i strach.. Powiedział "Pomóż mi, proszę. Nikt nie słyszy." . Po tej sytuacji kontaktowałam się z Jego rodziną. Im też się śni, ale inaczej. Jego ojciec budzi się w nocy, bo widzi we śnie jak Tomek szarpie drzwi od swojej sypialni. Jego matka tylko go czuje, nie widzi sylwetki, czuje obecność i zapach, twierdzi, że przy siedzi przy jej łóżku.
Od tamtego dnia nie powiedział już nic. Wciąż mi się śni, wciąż nie mogę nic powiedzieć.On już też nie mówi, nawet nie patrzy. Płacze.
Błagam, uspokójcie mnie, powiedzcie, że to tylko sny lub naprowadźcie mnie na właściwą drogę, abym mogła mu pomóc. Był cudownym człowiekiem ,nie wierzę ,że tych kilka lat po śmierci mógłby wciąż cierpieć...
Przyczyny śmierci już nie poznamy, policja zamknęła śledztwo, jeśli chodzi mu o to, to czy nigdy już nie zazna spokoju?
bardzo proszę Was o pomoc kochani, myślałam, że zamknęłam już ten rozdział a on powrócił z takim bólem...
